„Oddać serce”, Lindsay Harrel

  Czasem wydaje mi się, że we współczesnym świecie zdolność opowiadania pięknych historii zanika. Przekleństwa, brutalne opisy i niemoralne czyny… Czytając niektóre książki mam wrażenie, że nikomu oprócz mnie już to nie przeszkadza. Jednak co jakiś czas, tam gdzie się tego najmniej spodziewam, natrafiam na powieści, które przeczą temu przekonaniu. Powieści takie jak „Oddać serce” Lindsay Harrel.

  Mimo że siostry Jacobs są bliźniaczkami, niewiele je łączy. Crystal wydaje się mieć wszystko, czego mogłaby zapragnąć: wymarzoną pracę architekta, kochającego męża i eleganckie mieszkanie w Nowym Jorku. Tymczasem Megan wciąż mieszka z rodzicami, dochodząc do siebie po przeszczepie serca. Cicha, drżąca o swoje zdrowie dziewczyna marzy o przygodach – ale nie potrafi zdobyć się na wystarczającą odwagę, żeby ruszyć się z domu. Wszystko zmienia się, kiedy bohaterka dostaje pamiętnik swojej dawczyni. W notesie odkrywa listę marzeń i miejsc do odwiedzenia. Megan nie waha się – postanawia zrealizować pragnienia nastolatki. W podróży towarzyszy jej Crystal, skrycie licząca na poprawę relacji z siostrą…

  Zwykle z dystansem podchodzę do najnowszych powieści obyczajowych. Obawiam się, że ich klimat okaże się zbyt „ciężki” jak na mój gust, albo znajdę w nich idee, z którymi się nie zgadzam. Dlatego przez długi czas odkładałam lekturę tej książki. Jak się okazało – niepotrzebnie. „Oddać serce” przepojone jest wewnętrznym światłem i pięknem. Książka idzie pod prąd współczesnych nurtów, pokazując zapomniane już wartości. Prawdziwe małżeństwo, przeżyta w czystości pierwsza miłość, i – co dla mnie najcenniejsze – rodzinne i siostrzane relacje. Równocześnie, Lindsay Harrel nie ucieka od trudnych tematów. W powieści nieustannie powraca m.in. motyw traumatycznych przejść dawczyni Megan, Amandy. Autorka jednak wykazuje się w tym względzie niezwykłą delikatnością. Nie nadużywa słów. Potrafi zamilknąć. Świadomie pominąć fragment opowieści. Uszanować prywatność bohaterów i wrażliwość czytelnika. I udaje jej się dokonać niemożliwego. Uczynić nas towarzyszami Amandy w jej powrocie do wewnętrznego pokoju – a nie widzami brutalnych igrzysk zła i cierpienia.

  Jednak najbardziej zaskoczyło mnie to, że w gruncie rzeczy książka nie opowiada ani o odwadze, ani o miłości, lecz przede wszystkim o… Bogu. Na pierwszych stronach pojawia się On tylko przelotnie. Budzi pytania, wątpliwości. Prowokuje do refleksji. Bohaterki wiedzą, jak ważny jest dla ich najbliższych, ale nie potrafią się do Niego zbliżyć. Nic dziwnego. Crystal panicznie boi się utraty kontroli nad swoim życiem, a Megan uważa, że Bóg i tak zrobi to, co uzna za stosowne. Z czasem wątek powraca jednak coraz częściej, aż do wspaniałej rozmowy Crystal z matką. Chyba żadna inna książkowa refleksja o wierze nie zachwyciła mnie do tego stopnia. Może dlatego, że w ogóle się jej nie spodziewałam? A może zadziałała otwartość bohaterek, z naturalnością opowiadających o tak osobistej rzeczy jak relacja z Bogiem? Tego nie wiem. Wiem jednak, że po raz pierwszy w życiu omal nie rozpłakałam się nad książką. I to nie dlatego, że stało się coś smutnego, ale z zachwytu nad prawdziwym, duchowym pięknem. Domyślam się, że wiele osób nie podzieli moich odczuć. Zdaję sobie sprawę, że koniec powieści może się wydać melodramatyczny, wydumany i ostentacyjnie religijny. Ale ja cieszę się, że Lindsay Harrel odważyła się pójść pod prąd i przypomnieć czytelnikom najprostszą rzecz: że Bóg potrafi naprawdę przemieniać ludzkie serca. I za to jej dziękuję.

  Komu polecić „Oddać serce”? Tym, którzy cenią sobie rodzinę – w szczególności wszystkim siostrom. Tym, którzy potrzebują pięknych, opowiedzianych z łagodnością historii. I przede wszystkim – tym, którzy na przekór wszystkiemu chcą słuchać o wierze.

  Którzy są gotowi oddać temu pragnieniu serce.

___

Źródła zdjęć:

"Oddać serce" - ze zbiorów własnych

Elementy grafiki po prawej - https://www.canva.com/

Cytat zamieszczony na plakacie pochodzi z przekładu Renaty Czernik, Wydawnictwo Dreams 2019